Etappe 7: Van Aduard naar Enumatil (10 km)

De ochtend van mijn 7e etappe begint met het sneue bericht dat mijn 2e gast van vandaag een buikgriep heeft. En dan is een wandeling van 2 uur inderdaad geen goed idee. Gelukkig voelt mijn 1e wandelmaatje zich kiplekker, zodat het pad van Aduard naar Enumatil in ieder geval gelopen kan worden.

Mijn gast

Mijn gast van vandaag is Esther de Jager, oud-collega en woonachtig in Marum. Esther werkt sinds ruim anderhalf jaar bij Bouwbedrijf Van Wijnen. Wat haar daar trok was de mogelijkheid om te werken aan meer circulariteit in het bouwproces. Tijdens de wandeling vertelt ze me dat ze de praktijk van het bouwen miste en nu, bij hetzelfde bedrijf, aan de slag is als ontwikkelaar wijkaanpak. Ik begrijp dat. Esther heeft bij Wold & Waard ons grote renovatieprogramma “Wonen met Energie” in de benen geholpen. En dat was 100% “met de voeten in de klei”.  

Natuurlijk gaat ons gesprek ook over man Wico en hun beide kinderen. Esther en Wico hebben elkaar bij Wold & Waard leren kennen. Het is fijn om te horen dat het hen goed gaat.

Belevenissen

Voor wie het niet kent, kan ik Aduard van harte aanbevelen. In dit dorp vestigden zich in 1192 de eerste monniken en stichtten het Klooster Sint Bernardus. In de daarop volgende eeuwen kreeg het klooster een zeer belangrijke positie. Welbespraakte mannen van de “Aduarder kring” wisselden op Europees niveau allerlei nieuws en ideeën uit. Het maakte in de 15e eeuw van Aduard een internationaal intellectueel centrum.

Nog steeds zijn de overblijfselen van die tijd te zien. Zo vind je aan de Burgemeester Seinenstraat de oude kloosterkerk. En is er een museum in het oudste huis van Aduard, aan de Hofstraat. In het wandelboekje lees ik ook dat een groot deel van de huizen in Aduard is gebouwd met stenen van afgebroken kloostergebouwen. Jammer genoeg waren die al op toen de huizen van Wold & Waard gebouwd werden.

Het stuk vanaf Aduard naar Enumatil is minder aantrekkelijk. Het is open en leeg. Met aan de horizon steeds de rokende pijpen van de suikerunie in Hoogkerk en de flats van Groningen. Maar Enumatil maakt alles weer goed. Op de brug over het Hoendiep worden we aangesproken door een vriendelijke man die, zoals hij zelf zegt, graag praat. Dat doen wij ook en zo ontstaat een leuk gesprek over het dorp en omgeving. We zijn erg verrast als de man ons vertelt dat zijn dochter bij Wold & Waard werkt. Ja, die kennen we wel.  

Onze tocht eindigt bij het eetcafé van Tante Til, waar we ons de Groninger poffert goed laten smaken.

De laatste vraag

Als afsluiting van de wandeling stel ik mijn gasten de vaste vraag: wat wil je me meegeven voor Wold & Waard?

Esther vindt het vooral belangrijk dat Wold & Waard doorgaat met het steeds uitproberen van nieuwe mogelijkheden, bijvoorbeeld bij het verduurzamen van woningen. Goed nadenken en onderzoeken, maar vooral ook doen.